همه می پرسند : 

 

چیست در زمزمه ی مبهم آب ؟ 

چیست در همهمه ی دلکش برگ ؟ 

چیست در بازی آن ابر سپید ، 

روی این آبی آرام بلند ، 

که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟ 

چیست در خلوت خاموش کبوترها ؟ 

چیست در کوشش بی حاصل موج ؟ 

چیست در خنده ی جام ؟ 

که تو چندین ساعت ، 

مات و مبهوت به آن می نگری !؟ 

- نه به ابر 

نه به آب ، 

نه به برگ ، 

نه به این آبی آرام بلند ، 

نه به این خلوت خاموش کبوترها ، 

نه به این آتش سوزنده بجام ، 

من به این جمله نمی اندیشم . 

من ، مناجات درختان را ، هنگام سحر ، 

رقص عطر گل یخ را با باد ، 

نقش پاک شقایق را در سینه ی کوه 

صحبت چلچله ها را با صبح ، 

نبض پاینده ی هستی را در گندم زار ، 

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل ، 

همه را می شنوم ، 

می بینم. 

من به این جمله نمی اندیشم ! 

به تو می اندیشم 

ای سرا پا همه خوبی ، 

تک وتنها به تو می اندیشم . 

همه وقت 

همه جا 

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم . 

تو بدان این را ، تنها تو بدان ! 

تو بیا 

تو بمان با من ، تنها تو بمان !. 

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب 

من فدای تو ، به جای همه گلها تو بخند . 

اینک این من که به پای او در افتادم باز 

ریسمانی کن از آن موی دراز ، 

تو بگیر ، 

تو ببند ! 

تو بخواه 

پاسخ چلچله ها را ، تو بگو ! 

قصه ی ابر هوا را ، تو بخوان ! 

 

تو بمان با من ، تنها تو بمان ! 

در دل ساغر هستی تو بجوش ! 

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی است ، 

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش !

فريدون مشيري

نظرات شما عزیزان: